Outsourcing czasami jest postrzegany w Polsce jako praktyka, która naraża przedsiębiorcę na zarzut pozorowania braku stosunku pracy w celu uniknięcia zobowiązań publiczno-prawnych: opłacania składek ZUS czy podatków. Wyroku Sądu Najwyższego, który orzekł, że outsourcingowi pracowniczemu nie można z założenia przypisywać pozorności, zmienia sposób myślenia o powyższych usługach.
Polskie sądownictwo przyznaje umowie outsourcingowej status pełnoprawnej, legalnej formy współpracy w obrocie gospodarczym. Wyrokiem z 2 października 2019 r. (sygn. akt II UK 103/18) Sąd Najwyższy rozstrzygnął spór między ZUS-em a sp. z o.o., na korzyść tej ostatniej. Spółka F., właściciel sklepów budowlanych, powierzyła ich obsługę firmie R. Sp. z o.o. w oparciu o jej załogę. Jako że pracownicy firmy R. podlegali pod merytoryczny nadzór firmy F., zdaniem ZUS powinni być traktowani jak jej własny personel. Choć sądy pierwszej i drugiej instancji przyznały Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych rację, Sąd Najwyższy uchylił zaskarżony wyrok Sądu Apelacyjnego, uznając, że nawet jeśli w praktyce załoga firmy R. świadczyła pracę na rzecz firmy F. (właściciela sklepów), to nie można domniemywać, iż zaistniał tu stosunek „zatrudnienia” między zewnętrznymi członkami obsługi marketu a firmą F. Wyrok Sądu Najwyższego dowodzi, że tok myślenia „z automatu” i „na skróty” jest błędny i nie stanowi wystarczającego argumentu, by kwestionować rzeczywisty outsourcing.
źródło:
https://www.prawo.pl/kadry/wyrok-sadu-najwyzszego-przelomowy-dla-outsourcingu-wilus-antoniuk,500343.html
